แทร็ก 12/40

พระอาจารย์

12/40 (561219E)

(แทร็กชุดต่อเนื่อง)

19 ธันวาคม 2556

พระอาจารย์ –  อภัย...เป็นทานที่สูงสุด  อภัยทุกสิ่ง...ไม่เว้นแม้กระทั่งสิ่งที่ไม่มีชีวิต  อภัยอากาศที่มันหนาว อภัยเวลาที่มันมืด ...ก็ให้อภัย ไม่โต้แย้ง ไม่โกรธ ไม่เกรี้ยวกราด ไม่ทะเลาะ ไม่ต่อต้าน

อภัย...จึงว่าเป็นทานอันสูงสุด และเป็นทานที่ทำได้ยากยิ่งสำหรับปุถุชน...แต่มีอานิสงส์สูงสุด จนหลุดพ้นเลย …ฝึกไว้ ฝึกไม่ได้ก็ท่องไว้ “ช่างหัวมัน”

ท่องไว้ “ช่างหัวมัน” ...อะไรจะเกิด “ช่างหัวมัน”  อะไรจะไม่เกิด “ช่างหัวมัน” ...นั่นแหละ เป็นลักษณะหนึ่งของอภัย...แม้จะเริ่มแบบขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน...ไม่เป็นไร ฝึกๆ 

เข้าใจคำว่าฝึกมั้ย ...เพราะมันไม่ค่อยจะยอม “ช่างหัวมัน” สักเท่าไหร่หรอก ...ก็ไอ้นี่ อีนี่ กูเกลียดชิบหายเลย เพราะมันเลว เลวทั้งโคตร จะให้กูช่างหัวมันได้ยังไง

นี่ เห็นมั้ยๆ เห็นอะไรที่มันซ่อนอยู่ในใจมั้ย เห็นความไม่ยอมมั้ย เห็นความอหังการมั้ย เห็นความที่ไม่มีอำนาจต้านความอหังการของ "เรา" มั้ย ...จิตจึงแข้งกระด้าง มีแต่ความแข็งกระด้าง ไม่อ่อนโยน 

เคยเห็นดินที่แล้งแตกระแหงมั้ย นั่น เอาข้าวเปลือกไปโปรย หว่านไถ ...งอกมั้ย  อย่าว่าแต่หว่านไถเลย งอกก็ยังไม่มีให้งอก ไถกูยังไถไม่เข้าเลย ...ดอกผลจะมาจากไหน มรรคผลจะเกิดได้อย่างไร

จิตที่ควรแก่งาน นาที่ควรแก่การปลูก ...มันจะต้องอ่อนนุ่มอ่อนโยน อ่อนน้อมถ่อมตน ไม่แข็งกระด้าง ไม่แห้งแล้ง ไม่เร่าร้อน ไม่อวดดี ไม่อวดเก่ง ไม่มีโทสะ ไม่มีราคะ ไม่มีปฏิฆะ

เห็นมั้ย หลายไม่มีเลยน่ะ กว่าที่จิตมันจะอ่อนโยน กว่าจะฝึกจนกว่าจิตนี่จะเป็นจิตที่ดีมีคุณภาพ ผ่านคิวซี ได้รับมาตรฐาน อย. ...มรรคจึงจะเกิด ผลจึงจะปรากฏ

กว่าที่จะอบรมจิตให้มันได้คุณภาพนี่ สติระลึกรู้ กายปรากฏอยู่ในปัจจุบัน ซ้ำแล้วซ้ำเล่าๆๆ ...จิตมันจะไปกระด้างกระเดื่องต่อสิ่งนั้น สิ่งนี้ สิ่งโน้น...อดทน ข่มกลั้น ฝืน ไม่เอาๆ วางซะ ช่างหัวมัน นี่ๆ

จนมันอยู่กับเนื้อกับตัว จนมันถูกศีล สมาธิ บ่ม ให้มันเกิดความชุ่มเย็น คือเอาน้ำเข้าไปลูบ ...ศีลสมาธิเป็นของเย็น เหมือนน้ำ มันเข้าไปทำให้ความแข็งกระด้างของจิตนี่อ่อน

ทีนี้จะปั้นเป็นอะไรก็ได้ จะเอาข้าวปลูกก็ได้ข้าว จะเอาส้มปลูกก็ได้ส้ม เป็นไปตามพันธุ์นั้นๆ เป็นเนื้อนาที่ดี เป็นเนื้อนาบุญที่ดี มีผลผลิตที่งอกงาม กินเองก็อิ่ม แจกจ่ายคนอื่นก็อิ่ม ไม่เป็นพิษให้คนอื่นด้วย

คือมรรคและผลนั่นเอง มรรคผลอันประเสริฐ ...ท่านถึงเรียกว่ามรรคผลอันประเสริฐ เพราะว่ามีแต่คนอยากได้ ไม่มีคนปฏิเสธเลยในความเย็น เพราะมันไม่มีพิษ เพราะมันไม่มีโทษเลย

สำคัญอยู่ที่ว่าต้องเตือนตัวเอง ฝึกตัวเอง ตั้งใจขึ้นมาเอง...มากๆ ...ถ้ามันขาดความตั้งใจที่จะใฝ่รู้ใฝ่ดูเนื้อตัวของตัวเอง กายของตัวเองเป็นบาทฐานนี่...ไม่ต้องถามถึงมรรคผลหรอก 

จะไม่เข้าใจอะไรเลยว่ากูเกิดมาทำไม เหมือนกับที่คนเขาว่าไม่อยากเกิดมาเลย เกิดมาแล้วมีแต่เรื่อง แล้วไม่เกิดก็ไม่ได้ ไม่รู้จะเกิดมาทำไม ...นี่ จะได้รู้สักทีว่าเกิดมาทำไม เกิดมาเพื่ออะไร ไม่ใช่เกิดมาเปล่าๆ ปลี้ๆ

เพราะอะไร ...เพราะยังมีคนต่อคิวเกิดอีกเยอะ ลองตายดูดิ ปึ้บเลยสวนมานี่แทนที่เกิดให้ ไม่อดไม่จนเลยนะ หลายดวงจิตที่เขากำลังจะมาอาศัยกายนี้เป็นที่ภาวนาของเขาน่ะ ...แต่เขายังไม่มีโอกาส

ไปผิดพลาดพลั้งเผลอ ไม่ใช่ไม่เคยบวช ...นี่อย่างตัวนี้ นั่นชี นี่ก็พระ ไปสุ่มสี่สุ่มห้าอะไรก็ไม่รู้ กลายเป็นหมาไปซะ...ก็อยากมาเกิดอีก แต่เขาก็ต้องรอ มานอนฟังธรรม สบายดี หนึ่งชาติ ...เอามั้ยล่ะ

แล้วเรามีกาย มีแขนมีขา มีหูมีตา แปลความหมายภาษาได้ ถูกด่าก็เจ็บ ฟังธรรมก็พอรู้เรื่องอย่างนี้ ...แต่ฟังไปแล้วก็ “งั้นๆ น่ะ” ไม่มัน...เอาไปทำแล้วไม่มัน ไม่มีกำลัง

แต่พอฟังแกนนำม็อบนี่ ทำมั้ยมันมีกำลังวะ หือ ...กิเลสเติมกิเลส...มันแรง  กิเลสกับธรรมนี่ มันไม่ค่อยรับกัน ...แต่เมื่อใดจิตเราเป็นธรรม เราฟังแล้วจะรู้เลย มึงไปไกลๆ กูเลย มันเข้ากันไม่ได้ 

มันเข้าไม่ถึง เข้าใจมั้ย ...เหมือนรวงข้าว ที่จะโน้ม จะโน้มธรรม ฟังธรรม  ที่ไหนเป็นอรรถ ที่ไหนเป็นธรรม มันจะเข้าไปหา หูนี่มันจะผึ่งรับ...นอบน้อมต่อธรรม

เนี่ย ถ้าจิตมันเริ่มเป็นธรรม มันก็จะมีความใกล้ชิดต่อธรรม ไม่ใกล้ชิดกิเลส...ทั้งในกิเลสของตัวเอง แล้วก็กิเลสคนอื่น ...นี่ ฝึก จนจิตมันสามารถแยกแยะ 

อันไหนเป็นสิ่งที่เจือปน อันไหนเป็นสิ่งที่หลอกลวง อันไหนเป็นสิ่งที่จะทำให้ตกต่ำ อันไหนเป็นสิ่งที่จะทำให้เกิดความเป็นพันธนาการที่ให้อยู่ในโลกต่อไปในภายภาคหน้า ...มันก็จะได้แยกแยะได้ออก

แล้วอะไร วิถีไหนที่มันจะออกจากโลก วิธีไหนที่จะทำให้การเกิดสั้นลงน้อยลง จนถึงขั้นไม่เกิด...เรียกว่าศีลสมาธิปัญญา เรียกว่ามรรค ...มันก็จะเข้าใกล้จุดนั้น แล้วก็พยายามจะเหนี่ยวรั้งกับจุดนั้นไว้ 

นี่เขาเรียกว่าเริ่มมีปัญญาแล้ว แล้วก็ไม่ใช่แค่มีแล้วก็เอามาตั้งไว้บนหิ้ง ไว้บูชา ...ก็เอาปัญญานั่นมาน้อมนำวิถีการดำรงชีวิต การดำเนินชีวิต ให้มันเป็นไปตามวิถีแห่งมรรค วิถีแห่งมรรคที่จะเกิดผล

แข่งกับเวลาตายของตัวเองนะ เราไม่รู้หรอกเวลาตายเมื่อไหร่ ...แข่งกัน จะได้ตายตาหลับ ไม่ต้องมาเกิดใหม่ ...ถึงจะมาเกิดใหม่ก็ยังตาหลับในระดับครึ่งตา 

เพราะว่า เออ กูเกิดน้อยลงแน่ๆ ว่ะ สบายใจหน่อย ...ไม่ใช่ตายแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้อะไรเลย ตายแบบกล้าๆ กลัวๆ  สุดท้ายกลัวอย่างยิ่งเลย มืดตึ้บ แล้ว...โอ้โห กูจะไปไหนวะนี่

พระอริยะนี่ท่านรู้ตั้งแต่ก่อนตายเลย ตั้งแต่เบื้องต้น ท่านรู้ตั้งแต่ก่อนตายเลย ว่าตายแล้วยังไง จะเกิดอีกมั้ย หรือจะไม่เกิดเลย...รู้ ...แล้วท่านเตรียมใจไว้พร้อมแล้ว

ต่อให้ความตายจะมาแบบฉับพลัน ต่อให้ความตายจะมาแบบคาดไม่ถึง...ท่านพร้อม พร้อมที่จะตาย ยืดอกรับด้วยความองอาจ ไม่หวั่นเกรง ไม่ประหวั่นพรั่นพรึงต่อความตายเลย...ตามลำดับของภูมิปัญญา

เพราะนั้นผู้ที่จะไม่กลัวตาย...โดยความกลัวตายเท่ากับศูนย์นี่ มีบุคคลเดียวคือพระอรหันต์ ...ต่ำกว่านั้นลงมายังกลัวอยู่บ้าง จนถึงกลัวมากที่สุดนี่คือปุถุชน

โอ้ย อย่าว่าแต่กลัวตายเลย แค่มีดบาดกูก็กลัวแล้ว...ยังไม่ต้องพูดถึงความตายนะ แค่มีดบาดนี่ น้ำหูน้ำตาไหล เต้นผางๆๆ เลยน่ะ ...เห็นมั้ยว่าแค่นั้นน่ะ ยังห่างไกลความตายเยอะเลยนะนั่นน่ะ

เวทนาตรงที่ได้รับจากมีดบาดตรงนั้นห่างไกลกับเวทนาตายเยอะเลย ไม่รู้กี่ล้านเท่านะ ...แล้วเคสนี้ เคสตายนี่ ทุกคนต้องเจอ...เป็นไฟท์บังคับ ไม่มีอ็อพชั่น ซื้ออ็อพชั่นไม่ได้ ไม่มีตัวเลือก

แล้วเราเกิดมากับซ้ำซากๆ ไม่รู้กี่ภพกี่ชาติ ...แต่เราใช้กายในการเป็นเครื่องอยู่เครื่องเรียนรู้นี่น้อยมาก จนบางชาตินี่ละเลยอย่างยิ่ง จนแทบจะเรียกว่าไม่เห็นความสำคัญในการภาวนาเลย แม้แต่อณูหนึ่ง

อันนี้ ความเห็นเหล่านี้น่ากลัว...ท่านเรียกว่ามิจฉาทิฏฐิ ...มันเป็นเครื่องยืน เครื่องยั้ง เครื่องอยู่ต่อเนื่องในภพและชาติแบบไม่ลืมหูลืมตาเลย

วันหนึ่งๆ นี่...จิตนี่อยู่กับเนื้ออยู่กับตัว อยู่กับรู้อยู่อิริยาบถนี่ ได้สักสามสิบเปอร์เซ็นต์นี่...หรู  ไม่ใช่หรูอย่างเดียว โคตรหรูเลยน่ะ ...ไอ้ประเภทอยู่แค่ห้านาทีนี่ ยาจก ขอทาน

แล้วเมื่อไหร่มันจะมีทรัพย์ถึงขั้นหรู เมื่อไหร่จะมีทรัพย์แบบพันล้าน ลืมตาตื่นยันหลับตานอน ไม่ลืมเลยแม้แต่ปัจจุบันขณะของกาย นั่นแหละมหาเศรษฐีพันล้าน มีเงินจับจ่ายใช้สอยซื้อหาปัญญาได้แบบไม่อั้น

แล้วเทียบกับพวกนักปฏิบัติที่...เช้าชาม เย็นครึ่งชาม วันละห้านาที “พอแระ เหนื่อยอิ๊บหายเลย” ...แค่รู้ตัววันละห้านาทีนี่นะ เหนื่อยมากๆ ...ไอ้นี่ยิ่งกว่ายาจก แล้วมันจะเอาเงินที่ไหนไปหาซื้อปัญญา

ทีนี้ก็มารอเศษโปรยทานอยู่อย่างนี้...อิ่มนะ ฟังธรรมแล้วอิ่มดี ...เนี่ย มันต้องรอ มีกำลังขึ้นเพราะอาศัยทาน ท่านโปรยทานหว่านออกมาเป็นธรรม ภาษา บัญญัติ มีกระแสบ้าง ติดปลายนวม

แต่มันไม่ใช่ของตัวเอง ปัญหาก็คือมันเป็นทรัพย์ของคนอื่นเขา อาศัยเขามา ...แล้วเมื่อไหร่จะเป็นเศรษฐี เมื่อไหร่จะเป็นมหาเศรษฐี ตราบใดที่ยังงอมืองอเท้าอยู่นี่

มันไม่ทำงานหาเงินน่ะ ...คือไม่เจริญสติ ไม่สร้างสมกำลังของสติสมาธิขึ้นภายใน แบบทุกลมหายใจเข้าออก...แข่งกับความตาย อย่าไปแข่งเอาชนะกับคนอื่น

ชนะกิเลสตัวเองนี่แหละ ชนะกิเลสความหลงความลืม ชนะกับความขี้เกียจรู้ ขี้เกียจดู ขี้เกียจอยู่กับเนื้อกับตัวนี่แหละ ...แข่ง แล้วเอาชนะมัน ด้วยความเพียร ด้วยศรัทธา ด้วยความบากบั่น 

ด้วยความอดทน ด้วยความไม่ย่อท้อ ด้วยความไม่ขี้เกียจ  มันก็จะพอกพูนทรัพย์สมบัติคือปัญญา สติสมาธิ โดยไม่ต้องพึ่งพาอาศัยผู้อื่น ...ทีนี้อยากกินอะไรล่ะ อยากได้อะไรล่ะ 

คือหมายถึง...ทุกอย่างที่ปรากฏผ่านอายตนะ ผัสสะ ล้วนแล้วแต่เป็นธรรม ไม่มีอะไรขัดขวางธรรม ไม่มีอะไรขัดขวางปัญญาเลย ทุกอย่างที่มากระทบล้วนแล้วแต่เป็นเหตุให้เกิดปัญญาทั้งสิ้น

นั่นแหละมหาเศรษฐี ถ้าในบู๊ลิ้มท่านเรียกว่ากระบี่อยู่ที่ใจ ไม่ต้องมีอาวุธแล้ว ไม่ต้องมีท่าทางแล้ว ...ต่อให้ด่าๆๆ  ต่อหน้านี่ ทุกคำด่าคือธรรมะ ทุกคำด่าคือปัญญาพอกพูน

แต่ถ้าเป็นคนอย่างพวกยาจกเหรอ ด่าๆๆ ทุกคำด่า..โคตรเกลียดมันเลย ทุกคำด่านี่..โคตรโกรธมันขึ้นมาเลย ...นี่ มันคนละเรื่องเลยนะ เขาเรียกว่าใช้ทรัพย์ไม่เป็น

ใช้สิ่งที่มันมีล้อมรอบอายตนะกายใจในสามโลกธาตุนี่ ใช้ไม่เป็น ...ทุกคำชมเป็นธรรมะ ทุกคำด่าเป็นธรรมะ  ทุกคำชมเป็นเหตุให้เกิดปัญญา ทุกคำด่าเป็นเหตุให้เกิดปัญญาละวาง

จนไม่มีอะไรที่ไม่สามารถจับมาเป็นปัญญาให้เกิดการละการวางเลย แม้แต่ขณะหนึ่ง ...นั่นล่ะมหาเศรษฐี ทรัพย์คือธรรม ...จึงเรียกว่าอัปปมาโณ ไม่มีประมาณ

อย่าประเมินตัวเองต่ำ อย่าประเมินกำลังตัวเองน้อย...ทำได้ ทุกคน ขอให้ทำเถอะ  ไอ้ที่มันไม่ได้เพราะไม่ทำ ...คนที่ฟังธรรมมาก่อนแล้ว...ให้เข้าใจ  คนที่ยังไม่ได้ทำ ไม่เคยฟัง...พยายามเข้าใจ 

มันไม่ใช่ของแบบต้องปีนบันไดฟังหรอก ธรรมไม่ใช่ของสูงส่งเกินเอื้อม ...ก็นั่งอยู่กับมันนี่แหละ ก้อนธรรม เกิดมาพร้อมกับก้อนธาตุก้อนธรรมอยู่แล้ว...แต่ใช้ไม่เป็น แล้วก็มีขุมทรัพย์อยู่แล้วแต่ไม่รู้จักเปิด แค่นั้นเอง

เพราะนั้นไอ้ที่พูดมายาวเหยียดเลยนี่คือ...รู้จักเปิดขุมทรัพย์ดูซะบ้างว่า ข้างในมันมีอะไร ...ความรู้สึกต่างๆ นั่นแหละคือทรัพย์สมบัติที่เขากำลังแสดงคุณค่าในความเป็นกาย

ที่นอกเหนือจากความที่มันแสดงแต่เรื่องที่เดือดเนื้อร้อนใจอย่างเดียว หรือมันหามาแต่เรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอย่างเดียว ...มองมันให้ดี มันจะเป็นขุมทรัพย์คือปัญญา

แล้วมันจะออกจากความยึดมั่นถือมั่นว่า กายนี้เป็นเรา กายนี้เป็นของเรา กายนี้เป็นหญิง กายนี้เป็นชาย กายนี้เป็นสัตว์ กายนี้เป็นบุคคล กายนี้เป็นของสวย กายนี้เป็นของไม่สวย

ถ้ามันออกจากความหมายตรงนั้นได้...สบาย  ต่อให้แขนขาดขาด้วน ขาพิกลพิการก็ไม่เดือดร้อน ต่อให้ตายก็ไม่เดือดร้อน ...เพราะไม่ใช่กายเรา เป็นกายโลก เป็นกายที่ยืมเขามา อาศัยกันอยู่

แล้วมันมีพันธะสัญญาแค่ช่วงจำกัดหนึ่งเท่านั้นเอง ก็ไม่เดือดร้อนเมื่อมันตาย เมื่อมันเสื่อม ...เอาแค่นี้ให้ได้เรื่องกาย เรื่องอื่นไม่ค่อยว่า ค่อยว่ากันทีหลัง

เพราะว่าขันธ์ห้าไม่ได้มีแค่กายอย่างเดียว มันมีอีกหลายตัว หลายกอง ...แต่เรื่องกายนี่ เขาเรียกว่าเรื่องหนักอก แน่นอก เรื่องใหญ่มาก ไม่ใช่เรื่องธรรมดา  กว่าจะข้ามกายนี้ กว่าจะทิ้งกายนี้ลง...ปางตาย

เพียรแล้วเพียรเล่า ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดูแล้วดูอีก ซ้ำแล้วซ้ำอีก ...จิตผู้ดื้อรั้น ผู้ดื้อด้าน ผู้ยึดมั่นถือมั่น มันก็ไม่ยอมจะปล่อยมือจากกายนี้ ยังไงก็ยังเป็นเราตั้งแต่หัวจรดตีนอยู่นั่น ไม่ยอมทิ้ง ไม่ยอมคลายง่ายๆ เลย

แต่พอคลายออกหมดสิ้นซึ่งความเป็นเราในกายแล้ว ...สบายมาก ขันธ์ที่เหลือสบายมาก ไม่ใช่เรื่องยากเหมือนกับเรื่องกายนี้เลย

ทุกข์ทั้งหลายทั้งปวงนี่เกิดขึ้น ที่เรารับรู้กันอยู่ทุกวันนี้ เนื่องด้วยกาย...เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์เลย ...ที่กินไม่ได้นอนไม่หลับก็เพราะเรื่องเนื่องด้วยกายนี้แหละ

ไม่ใช่กายเวทนาอย่างเดียว ...กายที่มีตาหูจมูกลิ้นด้วย มีการกระทบผ่านตาหูจมูกลิ้น นี่คือเรื่องของกายล้วนๆ ทุกข์นี่...ทั้งวันนี่ ทุกข์เพราะกายนี่ ทุกข์เพราะมีอายตนะนี่

เพราะนั้นการภาวนาก็คือการมาเรียนรู้ดูเห็นว่ากายนี่คืออะไรกันแน่ มันเป็นของเราจริงไหม ...ลึกๆ มันก็ยังว่าเป็นของเราอยู่ แต่พระพุทธเจ้าท่านบอกว่ามันไม่ใช่เรา

จนกว่ามันจะเห็นว่ามันไม่ใช่เราในแง่ไหน อย่างไร นั่นแหละปัญญาเกิด ...แล้วไม่ได้หมายความว่าปัญญาเกิดแล้วมันจะเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ กูก็แค่เชื่อแค่ขณะหนึ่ง เดี๋ยวไม่เชื่อแล้ว

เนี่ย ปัญญาเริ่มต้นจะเป็นอย่างนี้ ...แล้วมันก็จะค่อยๆ มาเป็นระลอกๆ แล้วก็หายไป ...แต่ว่ามันไม่หายไปไหนหรอก มันเข้าไปลบล้างแล้ว โดยที่เราไม่รู้ตัวหรอก

มันถูกลบล้างไปแล้ว ถูกลบล้างความเห็นผิด ความยึดมั่นถือมั่นโดยที่ไม่รู้ตัวเลย...ทุกครั้งที่เกิดปัญญาแล้วยอมรับว่า เออ มันไม่ใช่เราจริงๆ นะ แล้วก็หายไปนี่

อย่านึกว่ามันเกิดขึ้นลอยๆ เปล่าๆ นะ ...มันเข้าไปลบ ทุกครั้งที่ปัญญาเกิดนี่ มันเข้าไปลบๆ ลบความทรงจำ ลบความยึดมั่นถือมั่นในความเป็นเราในเบื้องลึกในแง่ลึกในภายใน...ในตัวของมันเองอยู่แล้ว

ถึงแม้มันจะกลับมาดูเหมือนยึดๆ อยู่เหมือนเดิม ...อย่าท้อ ทำต่อไป เดี๋ยวก็เกิดขึ้นมา บางทีก็เกิดปัญญาใหญ่แบบ...โอ เห็นทั้งกาย เห็นทั้งโลก เห็นทั้งจักรวาลเลยไม่ใช่เรา แล้วก็หายไป

เหล่านี้คือปัญญาที่ค่อยๆ พอกพูนสะสมขึ้น …เมื่อเห็นมันหายไปก็อย่าเข้าใจว่า เอ๊ะ ทำไมมันไม่อยู่ ทำไมมันไม่เห็นโดยตลอดสักทีวะ ...ทำไปเรื่อยๆ จนกว่ามันจะไปลบๆๆ

เพราะเราไม่รู้หรอกว่า...ที่เราขีดไว้ ลงเส้นไว้หนักขนาดไหน ที่มันจารึกไว้ในมโนสัญญา...สันดานนี่ ...เอาว่าจนกว่าจะหมดแล้วกันน่ะ  ก็ทำไปเรื่อยๆ ปัญญาก็เพิ่มลิมิทขึ้นๆ ความเบาบางก็เบาบางขึ้น

จนถึงขั้นรู้สึกได้เลยว่า เออเฮ้ย น้อยไปจริงๆ โว้ย นั่น ...นั่นน่ะเรียกว่าปัญญาพอทานกิเลส ปัญญาพอลบล้างกิเลสได้ในระดับที่รับผลได้ด้วยตัวเองแล้ว

ให้เชื่อพระพุทธเจ้า ให้เชื่อพระธรรม ให้เชื่อว่ามรรคนั้นมีจริง ให้เชื่อว่าการปฏิบัตินั้นได้ผลจริง ...อย่าท้อ อย่าคิดว่าเอาเวลาไปทำอย่างอื่นก่อน

หรือคิดว่าเราคงมามุ่งมั่นทางนี้คงไม่ได้เหมือนกับผู้ปฏิบัติคนอื่นเขา หรือครูบาอาจารย์พระอริยะท่านหรอก ...อย่าไปประเมินตัวเองต่ำ ค่อยๆ ทำไปเรื่อยๆ นะ

เอ้า เอาแล้ว หนาว ...มีกายให้หนาวให้เห็น ยังดีกว่าไม่มีกายให้หนาวนะ 

......................................

แทร็ก 12/39

พระอาจารย์

12/39 (561219D)

(แทร็กชุดต่อเนื่อง)

19 ธันวาคม 2556

พระอาจารย์ –  เมื่อมันต่างคนต่างอยู่ เวลามันจะต่างคนต่างไป ก็ไม่เดือดร้อน ...ยังไงพวกเราก็ต้องเจอสภาพ “ต่างคนต่างไป” นี้...แต่มันเดือดร้อน ไม่ยอมจากกัน ไม่ยอมพรากจากกัน

โศกาอาดูร คร่ำครวญ เวทนา อาลัยอาวรณ์ ดื้อแพ่ง ไม่ยอมรับ ขัดขวาง กระเสือกกระสน ทุรนทุราย ..ซึ่งเขาไม่ฟัง เขาก็จะไป เขาไม่อยู่เพราะความคร่ำครวญ เขาไม่อยู่เพราะความว่าไม่สมควรแก่เวลา 

แล้วเราพร้อมไหมล่ะที่จะรับกับสภาพนี้ เตรียมได้พร้อมรึยัง ...หรือเอาเวลาที่มันควรจะใช้เวลาตระเตรียมให้พร้อมซะตั้งแต่หัววันนี่ กลับไปหมดเรี่ยวแรงมุ่งมั่นจริงจังกับอะไรกันอยู่

ความตายที่อยู่เบื้องหน้าทุกผู้ทุกคนนี่ ความพลัดพรากจากของรักของหวง คือลูกเต้าหลานเหลน บ้านเรือน ทรัพย์สมบัติ ...จะต้องเจอเป็นเบื้องหน้าอยู่แล้ว เราจะต้องพลัดพรากจากมันอยู่ตายตัว

แต่ในเรื่องการเมืองใครมันจะกลับหรือไม่กลับมานี่ไม่สำคัญหรอก เข้าใจมั้ย แต่ไอ้ความตาย ความพลัดพรากอย่างนี้เป็นสิ่งที่ทุกคนจะต้องเจอเบื้องหน้าทุกคน...เหมือนกัน 

แต่ไม่เตรียมกายเตรียมใจไว้รับกับสภาพนั้นเหรอ ...เราถึงบอกว่ามันน่าเสียดายเวลาที่หมดไป แต่ละวันๆ เอาคืนก็ไม่ได้ ไอ้เวลาที่มันหมดไป หมดไปกับอะไรที่ไม่มีสาระนี่ 

มันเอาคืนไม่ได้นะ ...เพราะนั้นแทนที่จะใช้เวลานั้นน่ะ เพื่อตระเตรียมปัญญาเป็นเสบียงกรัง ความรู้ ความเห็น ความเข้าใจ ความยอมรับกับสภาพที่จะต้องเจอนี้น่ะ

ซึ่งมันจะต้องใช้เวลาในการสร้างสม สะสมภูมิปัญญา...ด้วยการปฏิบัติภาวนา  มันจึงจะเกิดภูมิปัญญาที่ยอมรับสภาพขันธ์ตามความเป็นจริง ยอมรับสภาพโลกตามความเป็นจริง

ยอมรับว่าทุกอย่างที่มีการเกิดต้องมีการดับเป็นธรรมดา ทุกอย่างที่มีการเกิดต้องมีการแปรปรวนเสื่อมไปเป็นธรรมดา ...ซึ่งถ้ามันไม่มีปัญญา มันจะไม่สามารถยอมรับกับสภาพที่จะต้องเจอกันทุกคนนี้ได้

มันจะตายแบบห่วงหาอาวรณ์...กระทั่งร่างกายของตัวเองแล้วก็ร่างกายของคนอื่น แล้วก็ยังห่วงสภาพบ้านเมืองอีก ห่วงว่ารุ่นลูกรุ่นหลานมันจะมาเจอกับอะไร

เอาล่ะมึง เขาเรียกว่า...ตายตาไม่หลับ ตายแบบไม่อยากตาย ตายแบบยอมรับไม่ได้ในการตายครั้งนี้ ...แล้วยังไง ...ไม่ไงอ่ะ เกิดใหม่ดิ เพราะมันยอมรับไม่ได้กับการตายครั้งนี้

นั่นน่ะเงื่อนงำของการเกิดตาย ...และทุกภพทุกชาติที่ตายน่ะ มันก็ไม่สามารถจะวางอะไรได้ มันมีความรู้สึกที่ว่ามันไม่สมควรตายทุกครั้งเลย ...มันว่าของมันอย่างงั้นน่ะ 

ไม่เรื่องนี้ก็เรื่องนั้น ไม่เรื่องนั้นก็เรื่องนี้ ไม่ระบอบนั้นก็ระบอบนี้  เดี๋ยวหมดระบอบไอ้พวกนี้นะ เจอระบอบไหนก็ไม่รู้  คือมันจะมีอยู่ตลอดนั่นแหละ 

ตราบใดที่ยังมาเกิดวนเวียนท่องเที่ยวอยู่ในโลกนี้ ก็จะต้องเจอทุกภพทุกชาติไป ...แล้วถ้ามาเกิดในอนาคต จะไปเจอที่ไหนก็ไม่รู้ จะไปเจอระบอบไหนก็ไม่รู้ 

ซึ่งมันไม่มีทางว่าจะถูกใจทุกครั้งไปหรอก อาจจะถูกใจบ้างบางครั้งแต่ก็อยู่ได้ไม่นาน ...นี่คือโลก นี่คือความเป็นจริงของโลก เขาเปลี่ยนแปลง เขาแปรปรวนอยู่เสมอ

ถ้ามันไม่เปลี่ยนแปลงแปรปรวนนะ ทุกวันนี้ไม่มีรถขี่หรอก ขี่เกวียนแล้วกัน ขนาดขี่เกวียนแต่ก่อนไม่มีเกวียนก็เดินเอา ...นี่ถ้าโลกมันเที่ยงนี่ ป่านนี้ก็เดินมาฟังธรรมแล้ว ใช่มั้ย

มันไม่มีอะไรคงตัวเลย มันแปรปรวนหมุนเวียนของมันไป ...ต่อไปเวลามาฟังธรรม เราอาจจะเข้าเครื่องสลายมวลธาตุแล้วก็มาพึ่บอยู่ตรงนี้เลยก็ได้ ...ไม่แน่

แต่ที่รู้ๆ น่ะ เกิดตายแน่ๆ ถ้ายังไม่มีปัญญา ก็ต้องมาเกิดตายๆๆๆ ซ้ำๆๆๆ แล้วก็มาลิ้มรสกับวิวัฒนาการเทคโนโลยี ...ไอ้เรื่องราวมากมายก็เพราะไอ้เทคโนโลยีนี่แหละ มันรู้เร็ว แต่รู้เร็วแบบลวกๆ

ถ้าเป็นสมัยหลวงปู่มั่นน่ะ เวลาคนหมู่บ้านนี้มันตาย อีกหมู่บ้านหนึ่งนี่กว่าจะรู้อีกห้าวันได้มั้ง กว่าเขาจะเดินมาบอก พอดีเผาแล้ว ...แต่เดี๋ยวนี้มันรู้ตั้งแต่ก่อนตายน่ะ

เนี่ย มันไว จิตพวกเราเลยไวมาก ไวเกินไป มันไวเกินไป ยังไม่มีอะไรเกิดทั้งนั้นน่ะ ร้องไห้แล้ว...มันต้องเป็นอย่างนี้แน่ๆ เลย ...ไวเกินไป ข่าวมันมาถึงเร็วเกินไป

เวิร์ลไวด์เว็บดอทคอม ลงทะเบียนจ่ายเงินแบบไม่ยอมให้ขาดเลย กลัวถูกตัดข้อมูลข่าวสาร ...มันก็จะเชื่อมลิงก์ๆๆ ตาหูจมูกเสพข่าวจนหนักอึ้งเลย...เครียดโว้ยๆ

ฟังข่าวเสร็จก็ดันบ่นอีก โคตรเครียดเลย ...จะบ่นทำไม หือ จะบ่นทำไม ใครทำมึงล่ะ หือ หูมันบอกว่า เฮ้ย พากูไปฟังหน่อย ตามันบอกเหรอ เฮ้ย กูอยากดูนะ บลูตะกาย ...มันบอกไหม ใครล่ะ

แต่เวลารับข้อมูลแบบเวิร์ลไวด์เว็บ ทุกทิศทุกทาง...เสร็จ จะนอนนี่ หนัก โคตรเครียดเลย เครียดจริงๆ ...เนี่ย ปัญหามันอยู่ที่ใครล่ะ ปัญหามันอยู่ที่ไอ้ข้อมูลนั้นเหรอ ปัญหามันอยู่ที่ลูกตา ปัญหามันอยู่ที่หูเหรอ

นี่ถ้าไม่มีปัญญามันก็จะเข้าใจว่าปัญหามันอยู่ที่นั้นที่นี้ คนนั้นคนนี้...นี่ๆ เพราะมันมีไอ้นั่นอีนี่ ลูกหลานมันไอ้นั่นไอ้นี่ทำอย่างนั้นอย่างนี้ ...มันก็จะว่าไอ้นี่ปัญหา

แต่ถ้ามีปัญญา...ปัญหามันอยู่ที่ “เรา”  ถ้าเราไม่ลุกขึ้นไปเปิดจอนี่ มันจะมีข้อมูลไหม ...เนี่ย มานั่งอยู่ตอนนี้ เห็นมั้ย มีอะไร มีแต่สายลมกับแสงแดด ตอนนี้แสงแดดก็โรยไปแล้ว ...นี่ มีอะไร

โยม –  ลมหนาว

พระอาจารย์ –  เออ ลมหนาวพัดมา ...ไม่มี ข้อมูลข่าวสารไม่มี  เสื้อแดงเสื้อเหลืองอะไร...ไม่รู้ ไม่มี ไม่มีความจริงนั้น มีแต่ความจริงแค่นี้...“หนาวว่ะ เมื่อกี้ยังไม่หนาวเท่านี้เลย" 

นี่ เห็นมั้ย มันเปลี่ยนมั้ยนี่ ...แต่ลึกๆ น่ะ จิตมันกระสัน “ม็อบมันไปถึงไหนกันแล้ว” เนี่ย หาเรื่องทุกข์นะ ...แล้วไอ้ตัวนี้ที่มันหาเรื่องทุกข์นี่ ถามว่า...จะเอามันไว้ทำพันธุ์ทำไม หือ

จะเก็บมันไว้ทำพันธุ์ เก็บไว้ให้มันแพร่เผ่าพันธุ์ไปทำไม ทำไมไม่รู้จักคำว่าฆ่าล้างโคตรมันบ้าง ...เออ ถ้ามันไม่มีตัวนั้นน่ะ ก็อยู่แค่สายลมแสงแดด ไม่เห็นมีปัญหาอะไร

แต่ทุกข์นะ ก็ยังทุกข์อยู่นะ ขนาดไม่มีปัญหา...ก็ยังหนาว แล้วมีเราหนาวนี่ก็ทุกข์จะตายอยู่แล้ว ยังจะไปเอาเรื่องทุกข์มาซ้ำซ้อนลงไปอีก ...ซึ่งเป็นทุกข์ที่ไม่จริงน่ะ ซึ่งไม่ต้องหาทุกข์ตรงนั้นก็ได้ มันไม่มี

นี่ พระพุทธเจ้าต้องการให้รู้จักไอ้ทุกข์ตรงนี้...ทำไมมันถึงหนาว ทำไมถึงมี “เราหนาว” ...ท่านให้แก้ตรงนี้ ท่านไม่ได้ให้แก้คนอื่น ท่านไม่ได้ให้ไปแก้ความผิดความถูกของโลก

ท่านให้แก้ตรงนี้...ทำไมมันถึงหนาว ทำไมถึงเป็นทุกข์กับความหนาว  กายมันทุกข์เหรอ  ใครมันทุกข์ ...แล้วมันจริงๆ แล้วใครทุกข์ มีใครทุกข์จริงมั้ย

พระพุทธเจ้าบอก ดูลงไปดีๆ  ขา...มันบอกมันหนาวรึไง หรือมันเป็นแค่หนาว หรือมันเป็นแค่อาการหนึ่ง แล้วก็มีอีกอาการหนึ่งที่รู้ว่ามีอาการนี้อยู่

ถ้าไม่เพียรเพ่งจดจ่ออยู่ในกรอบวงนี้ มันก็จะเป็นเราหนาวจนวันตายนั่นแหละ ...แต่ถ้ามันจดจ่อจริงจัง แยบคาย แยกแยะออก...อ๋อ เข้าใจแล้ว ไม่มีใครหนาว มีแต่กายหนาว

ไม่ใช่กายใคร กายก็เป็นกาย สักแต่ว่ากาย หนาวก็เป็นหนาว สักแต่ว่าหนาว รู้ก็เป็นรู้ สักแต่ว่ารู้...เออ จบ จบแบบ Happy ending ไม่มี To be continue

แต่ถ้าไม่ดูด้วยความต่อเนื่อง มันไม่มีวันจบ...มันจะไปจบที่อื่น ที่มันนอกเหนือจากความเป็นจริงที่มันปรากฏ ณ ปัจจุบันนี้

เพราะนั้นไอ้ตัวที่มันยากในเบื้องต้นก็คือว่า ทำยังไงมันถึงจะมาอยู่กับความเป็นจริงนี้ได้...ทั้งวันตลอดวัน ทั้งเดือนตลอดเดือน ทั้งปีตลอดปี ตลอดหลายปีน่ะ ทำยังไง

ไม่ต้องคิดหรอก...ทำมันเลย ทำมันตรงนี้เลย ...ลืมไป เผลอไป เอาใหม่ กายมันไม่หนีไปไหนหรอก อาการในกายมันไม่หนีไปไหนหรอก มันก็มีของมันจนวันตายทุกลมหายใจเข้าออก

อย่าไปกลัวความจริงที่มันกำลังแสดง ...มันกำลังแสดงความจริง อย่าไปกลัวมัน อย่าไปกลัวหนาว อย่าไปกลัวร้อน อย่าไปกลัวเจ็บ อย่าไปกลัวไม่สบายกาย อย่าไปกลัวทุกข์ในกาย อย่าไปกลัวมัน

เขาเหมือนครู ที่สอน ที่บอกเล่า ความเป็นจริง โดยไม่เสียอรรถเสียตังค์ …แต่ความรู้ที่เราเรียนกันมานี่ ป.๑ จนถึงปริญญาตรี โท เอก...เสียเงินนะ ถึงจะได้ความรู้นั้น

แต่กายเขาแสดงความรู้ เขาให้ความรู้นี่ ไม่คิดตังค์น่ะ ...แต่กลับไม่เห็นคุณค่า กลับไม่เคารพในคำพร่ำสอนที่เขาแสดงตั้งแต่เกิดจนวันตาย ...อาจารย์ใหญ่นะเนี่ย อาจารย์ใหญ่

เราถึงบอกว่าเรานี่ที่พูดที่สอนนี่เป็นอาจารย์รองนะ ทุกคนน่ะมีอาจารย์ใหญ่...มาพร้อมกับการเกิด มีกาย มีแขนมีขา มีหน้ามีหลัง มีตัวมีตน มีอากัปกริยาทางกาย มีความรู้สึกทางกายที่ปรากฏ

เนี่ย อาจารย์ใหญ่...แสดงธรรมโดยที่ไม่เรียกร้องอะไรเลย แสดงธรรมด้วยความจริงใจ จริงจัง ตรงไปตรงมา ชัดเจน ...แต่ไอ้ "เรา" นี่  ไอ้ตัว “เรา” ไอ้ความรู้สึกของเรานี่ มันเป็นลูกศิษย์ที่ไม่รักดี 

ลุกลี้ลุกลน จะหนีเที่ยวอยู่นั่นน่ะ จะไปข้างหน้าบ้าง จะไปข้างหลังบ้าง จะไปหาเพื่อนในวงนั้นวงนี้ จะไปถามสารทุกข์สุขดิบคนนั้นคนนี้ นั่น มันลุกลี้ลุกลนออกไป ไม่หยุดไม่อยู่ไม่ยั้ง 

ขนาดนั้นอาจารย์เขายังไม่เบื่อเลย เขาก็ยังสอนไปแบบเงียบๆ ไร้ภาษา ไร้คำพูด ไร้คำบ่น ...เขาก็แสดงธรรมตั้งแต่เช้าจรดเย็น ตั้งแต่เย็นจรดเช้า ตั้งแต่ลมหายใจเข้าจนหมดลมหายใจ หมดพลังสั่งสอนแล้ว

นั่น ตาย ...แล้วถ้าเกิดจับพลัดจับผลูไปได้กายหมาขึ้นมานี่ เขาก็สอน...แต่ไม่มีสิทธิ์เรียนแล้วนะ ไม่มีสิทธิ์เรียนรู้กายแล้ว ไม่มีสิทธิ์เรียนกับอาจารย์แล้ว

ไปเป็นเทวดา ไปเป็นพรหม ก็ไม่มีกายให้เรียนอีกแล้ว ...เป็นเทวดาเป็นพรหมเสร็จ ต้องรอให้มันหมดวาสนา หมดบุญญาบารมีตรงนั้น หมดอานิสงส์นั้น ถึงกลับมามีกาย...เป็นคน

เพราะกายคน กายขันธ์ห้านี่ เป็นที่รวมของสรรพสิ่ง  สามโลกธาตุนี่รวมอยู่ในขันธ์ห้า ทุกสภาวะธาตุ ทุกสภาวธรรม ทั้งที่จับต้องได้ ทั้งที่จับต้องไม่ได้ ...มันอยู่ในขันธ์ห้า ในกายนี้ทั้งหมด

เหมือนเป็นห้องสมุดใหญ่ เป็นห้องสมุดที่บรรจุสรรพสิ่งทั้งหลายทั้งปวง รวมอยู่ในกายนี้ ขันธ์นี้ ครบถ้วน ไม่ตกหล่น ...นี่คุณค่าของกายนี่ เปรียบเหมือนขุมทรัพย์

นี่ถ้าไม่มีพระพุทธเจ้านะ ไม่มีใครมาชี้ขุมทรัพย์นี้ให้เห็นเลยนะ มีพระพุทธเจ้าองค์เดียวในสามโลกธาตุ ...แล้วในหลายกัปหลายกัลป์นี่ถึงจะมีมาสักหนึ่งองค์หนึ่งท่าน

แล้วมาชี้มาบอกว่า เนี้ย คือขุมทรัพย์อันแสนจะมีค่ายิ่ง ขุดลงไปๆๆ เดี๋ยวได้ทรัพย์แบบกินไม่รู้จักจบน่ะ ...ทรัพย์นั้นคือปัญญา ไม่ใช่เงินทอง ไม่ใช่ชื่อเสียง ไม่ใช่ลาภยศ ไม่ใช่สรรเสริญเยินยอ

แต่ทรัพย์ที่ได้คือปัญญา ที่จะเป็นใบเบิกทาง เป็นใบผ่าน เส้นทางของมรรค ...ซึ่งจะไปแบบไม่กลับ One way ticket ...ตีตั๋วเที่ยวเดียว ไม่ต้องตีตั๋วไปกลับ

แต่พวกเรานี่มาอยู่กับกายแบบ "งั้นๆ น่ะ โคตรเบื่อเลย ไม่เห็นมีอะไรเลย" ...แล้วก็มาใช้กายนี้ เอาไปด่าคนอื่นซะงั้นน่ะ แล้วก็ใช้กายนี่ไปหาความสุขทางการเห็น ทางการได้ยิน

ถ้าเป็นภาษาเราก็ว่าใช้กายผิดประเภท ใช้กายแบบเอาสากกะเบือมาหั่นเนื้อ มันผิดประเภท มันจึงได้ผลแบบไม่คุ้ม ...แต่มันก็ยังกล่าวอ้างขึ้นมาเรื่อยว่า ได้เป็นส่วนหนึ่งในม็อบนี่ เกิดมานี่คุ้มแล้ว

แต่พระพุทธเจ้าบอก...แม้แต่เด็ก ๗ ขวบเกิดมานี่ รู้ว่ากายนี้ตั้งอยู่ กายนี้ปรากฏด้วยความแปรปรวน กายนี้ดับไปเป็นธรรมดา...แม้เห็นเพียงขณะจิตหนึ่ง ท่านบอกว่า นี่ ประเสริฐ เป็นผู้ที่ควรค่าแก่การเกิดมาเป็นมนุษย์แล้ว

แต่กับผู้ที่มีวุฒิภาวะ กับผู้ที่มีทรัพย์ศฤงคาร กับผู้ที่มีอายุ กับผู้ที่มีพรรษา กับผู้ที่มีการศึกษาสูงส่งขนาดไหน แต่ไม่เคยเห็นลักษณะกายในแง่มุมนี้เลย ...ท่านบอกว่าโมฆะบุรุษ ไม่คุ้มกับการเกิดมาเป็นมนุษย์ในชาตินี้เลย

เพราะนัั้น...มีโอกาส ได้โอกาสนั้นแล้ว คุณมีสิทธิ์ แต่คุณไม่ใช้สิทธิ์  One man One vote หนึ่งต่อหนึ่ง คุณได้สิทธิ์นั้นแล้ว ...ไม่มีสิทธิ์เป็นสองนะ ทุกคนมีสิทธิ์เสมอกัน

หนึ่งกายหนึ่งรู้ หนึ่งกายหนึ่งใจ...คุณมีสิทธิ์ ...คุณไปใช้สิทธิ์แทนกันไม่ได้ คุณจะมาเสียบบัตรผีไม่ได้  คุณจะมีสิทธิ์มากกว่าสองมากกว่าสามสี่ห้า เป็นไปไม่ได้

คุณมีสิทธิ์แค่หนึ่ง แล้วทุกคนมีสิทธิ์เท่ากัน นี่คือความเสมอภาคในธรรม...คุณมีเอกสิทธิ์มาพร้อมกับการเกิดมาเป็นมนุษย์ มีตามีหูจมูกมีอายตนะมาครบหก

นี่เป็นใบเบิกทางนิพพานแล้ว...คุณมีสิทธิ์ ...ไม่อย่างนั้นพระพุทธเจ้าไม่มาเกิดเป็นมนุษย์ ไม่อย่างนั้นพระพุทธเจ้าไม่มาสอนแปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์บนโลก กับคนโลก

เพราะว่า "มนุษย์" นี่เป็นผู้ที่มีสิทธิ์โดยสมบูรณ์ ในการที่เข้าถึงนิพพานในชาติปัจจุบัน...ทุกคนไป ไม่เว้นแม้แต่ว่านับถือศาสนาอื่น หรือไม่มีศาสนาเลยด้วย 

นั่น คุณมีสิทธิ์แต่คุณไม่ใช้สิทธิ์นี้ กลับใช้สิทธิ์ที่มีไปเป็นสิทธิ์อันอื่น อย่างน่าเสียดาย ...แล้วไอ้การที่ใช้กายนี่ไปทำสิทธิ์ที่มันล่วงเกินผู้อื่นนี่ มันไม่ใช่ได้แค่ความสะใจนะ

แอ็คชั่นเท่ากับรีแอคชั่น...เราสะใจเท่าไหร่ ผลที่ได้รับคืนไปเท่านั้น ...นี้คือกฎ นี้คือกฎแห่งกรรม นี้คือกฎธรรมชาติ นี้คือกฎเหล็ก...จะปฏิเสธไม่ได้ ไม่มีใครปฏิเสธได้

แม้แต่กระทั่งพระอรหันต์ท่านยังปฏิเสธกฎแห่งกรรมไม่ได้เลย ...แล้วท่านไม่ได้ปฏิเสธกฎแห่งกรรม แต่ท่านอยู่เหนือกฎแห่งกรรมนั้น ท่านไม่อยู่ใต้กฎแห่งกรรม

แต่พวกเรานี่ ทั้งๆ ที่อยู่ใต้กฎแห่งกรรม แต่พยายามจะปฏิเสธกฎแห่งกรรมเมื่อมันส่งผล ...แล้วก็ขยันสร้างเหตุ สร้างเหตุโดยที่ไม่รู้ว่าเวลาผลมันตอบสนองคืนมาแล้วนี่...ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธเลย

เราทำใครเขาไว้เท่าไหร่...ได้เท่านั้น ไม่มีมากไม่มีน้อยกว่านั้น นี้คือกฎ ...เราอยู่ใต้กฎ เราใช้กฎไม่เป็นเมื่อไหร่ จะถูกผลที่กฎนี้เล่นงานขึ้นมาจน...ทนอยู่บนโลกนี้แทบไม่ได้

แล้วยังไม่มีปัญญา ยังสะสมการประกอบเหตุแห่งกรรมนั้นอีก..ซ้ำแล้วซ้ำเล่าๆๆ ...ถามว่ามีหนี้ ชดใช้บ้างรึยัง แล้วยังกู้หนี้ซ้ำๆ ทุกภพทุกชาติ เมื่อไหร่จะใช้หมด

ยังมีอีกหลายรีแอ็คชั่นที่เรายังไม่ได้รับ มันยังตกอยู่ที่ไหนไม่รู้ ...แต่กฎแห่งกรรมนี้ เรียกว่าไม่มีเอนพีแอล ไม่มีหนี้สูญน่ะ ...ยังไงก็หนีไม่พ้น หนีไม่ได้

แต่เมื่อใดที่เรายอมรับ ชดใช้ แล้วไม่ก่อเกิดใหม่ ไม่สร้างใหม่ ...หนี้ก็ค่อยๆ น้อยลง ใช่ไหม   

(ต่อแทร็ก 12/40)